Honden in Turkije
Turkije is een land dat over veel onderwerpen verdeeld en gepolariseerd is, en het onderwerp (zwerf)honden is daarop geen uitzondering.
​
Aan de ene kant is er een sterke en zeer uitgesproken beweging van dierenliefhebbers die onvermoeibaar strijdt voor de bescherming van dierenrechten. Er is geen nationale dierenwelzijnsorganisatie, maar bij gebrek daaraan is er een actieve community met veel kleine groepen die dieren redden en individuele rescuers. Lokale reddingswerkers werken hard om moeilijke reddingsmissies uit te voeren, waarbij ze honden in erbarmelijke staat redden uit afschuwelijke omstandigheden. Zonder grote, invloedrijke dierenorganisaties is het helaas moeilijk om het probleem van overpopulatie van zwerfhonden fundamenteel aan te pakken. Sterilisatieprogramma's van de overheid zijn ontoereikend, particuliere sterilisatieprogramma's zijn er nauwelijks en het is voor dierenartsen verboden om de behandelingen of sterilisaties van straathonden tegen een korting uit te voeren. Dierenredders hebben moeite om de constante toestroom van honden die hulp nodig hebben bij te houden en vinden moeilijk een thuis voor de honden die ze gered hebben. Weinig mensen in Turkije staan ervoor open om een hond in huis te nemen en degenen die dat wel doen, willen meestal een rashond. Vaak moeten de honden die lokale groepen hebben gered uiteindelijk weer op straat worden gezet omdat niemand ze wil.
​
Veel mensen in Turkije voelen mee met het lot van straathonden. Ze zetten bakjes met water en voedsel op de stoepen voor de straatdieren. De vele gevallen van dierenmishandeling halen de krantenkoppen en wekken nationale verontwaardiging. Maar weinig mensen komen in actie als ze een dier in nood zien en nog minder mensen zouden ooit overwegen om een zwerfdier in huis te nemen.
​
Een hond in huis nemen is een controversiële kwestie in Turkije. In de Turkse cultuur wordt veel waarde gehecht aan netheid en Turkse mensen houden hun huis het liefst smetteloos, bijna steriel. Hondenhaar maakt veel mensen ongemakkelijk, en de overtuiging dat het slecht is voor je gezondheid om honden- of kattenharen te inhaleren wordt algemeen aanvaard als een wetenschappelijk feit. Veel conservatieve, religieuze mensen geloven daarnaast dat het houden van honden in een ruimte die wordt gebruikt om te bidden (inclusief binnen het huis) haram is (verboden volgens Islamitisch recht). Een lokale imam heeft ooit uitgeroepen dat engelen zullen weigeren elk huishouden toe te treden waar een hond leeft, een geloof dat nog steeds bestaat bij veel conservatieven rondom Turkije.
​
Een groot deel van de Turkse bevolking heeft een actieve hekel aan zwerfdieren en is bang voor (zwerf)honden. Het is niet ongebruikelijk als vrouwen het uitschreeuwen van angst en de straat oversteken alleen omdat er een hond op de stoep loopt. Straathonden worden door velen gezien als gevaarlijk en een last, een plaag zelfs. Er wordt steeds vaker opgeroepen, en herhaald door de president, om alle zwerfhonden te verzamelen en op te sluiten in overheidsdierenasielen.
​
De omstandigheden in overheidsdierenasielen in Turkije zijn verschrikkelijk en honden zijn meestal veiliger op straat dan in het asiel. In gemeentelijke asielen worden honden meestal in grote groepen bij elkaar gezet en wordt er niet ingegrepen als er gevechten uitbreken. Er is geen quarantainebeleid en de kennels worden nooit goed schoongemaakt (alleen bespoten met water), dus de asielen zijn een broeinest voor virusziekten. Onze schatting is dat 90% van de jonge honden die een overheidsasiel binnenkomen er niet levend uitkomt. Dierenasielen hebben ook niet de faciliteiten om gewonde of zieke honden te behandelen, dus worden die honden vaak aan hun lot overgelaten. De medewerkers in de asielen zijn meestal geen dierenliefhebbers en door heel Turkije zijn er gevallen bekend waarin dieren ernstig zijn mishandeld door het personeel.
​
Dierenliefhebbers komen vaak in botsing met inwoners die niet van zwerfdieren houden. Vrijwilligers die voedsel en water achterlaten of zelfgemaakte huisjes optuigen voor straathonden en -katten, komen er vaak achter dat hun voederstations opzettelijk zijn vernield en het komt ook voor dat ze worden lastiggevallen en uitgescholden omdat ze de straathonden en -katten voeren.
​
Na jaren van inspanningen en druk van activisten en dierenreddingswerkers, heeft de Turkse overheid in 2021 eindelijk een wet aangenomen voor de bescherming van dierenrechten. Deze wet biedt eindelijk enige bescherming aan dieren in Turkije, maar wordt onvoldoende gehandhaafd en dierenmishandelaars komen er vaak met lichte straffen vanaf. Het is nog steeds heel gewoon om honden buiten aan de ketting te houden in de hitte zonder fatsoenlijk onderdak of voedsel en de autoriteiten grijpen in dit soort gevallen niet in.
Voorvechters voor dierenrechten winnen steeds meer aan kracht en invloed, maar Turkije heeft nog een lange weg te gaan voordat het een veilige plek is voor zwerfhonden, en nog veel langer voordat het een plek is waar alle honden een thuis kunnen vinden.
​
